Η παλιά Φωτογραφία.              

  

Κρατώ ακόμα εκείνη την παλιά φωτογραφία,

(όχι ανέξοδο λάφυρο της ψυχής μου),

εκείνη στην οποία ανέμελα γελούσες.

Ήτανε τότε, θυμάσαι, που εσύ ακόμα δεν πονούσες.

Βλέπω το αυθόρμητο γέλιο της απέραντης χαράς σου,

(δώρο της νιότης, της ξενοιασιάς και του έρωτα),

που στιγμιαία τυπώθηκε, αναλλοίωτο,

αιώνια ζωή και κίνηση, ¨ακίνητη¨, να δώσει στο άψυχο χαρτί.

Η ευτυχία, ανυποψίαστη, φώλιαζε στον κόρφο σου,

(αμφίβολες προσμονές και φρούδες ελπίδες),

προδομένη απ’ το γρήγορο ρυθμό της καρδιάς,

απ’ τον αυθορμητισμό της άγουρης ηλικίας.

Πασχίζω να φανταστώ την τωρινή μορφή σου

Όπως και του φόντου τις αλλαγές,

(του κόσμου εκείνου, του αλλοτινού),

που παγωμένος, πλαισιώνει ακόμα, ίδιος πάντα,

εκείνη την παλιά φωτογραφία.

     

Θεσσαλονίκη  08-10-04